Ewangelia (J 4, 5-42)
Jezus źródłem wody tryskającym ku życiu wiecznemu
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny.
Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności.
Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem.
Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej».
Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?»
W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu».
Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać».
A On jej odpowiedział: «Idź, zawołaj swego męża i wróć tutaj!»
A kobieta odrzekła Mu na to: «Nie mam męża». Rzekł do niej Jezus: «Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie z prawdą».
Rzekła do Niego kobieta: «Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».
Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».
Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko».
Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię».
Na to przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z kobietą. Żaden jednak nie powiedział: «Czego od niej chcesz? – lub: Czemu z nią rozmawiasz?» Kobieta zaś zostawiła swój dzban i odeszła do miasta. I mówiła ludziom: «Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem?» Wyszli z miasta i szli do Niego.
Tymczasem prosili Go uczniowie, mówiąc: «Rabbi, jedz!» On im rzekł: «Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie».
Mówili więc uczniowie między sobą: «Czyż Mu kto przyniósł coś do zjedzenia?»
Powiedział im Jezus: «Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: „Jeszcze cztery miesiące, a nadejdą żniwa?” Oto powiadam wam: Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak się bielą na żniwo. Żniwiarz otrzymuje już zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje, a drugi zbiera. Ja was wysłałem, abyście żęli to, nad czym wy się nie natrudziliście. Inni się natrudzili, a wy w ich trud weszliście».
Wielu Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety świadczącej: «Powiedział mi wszystko, co uczyniłam». Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich został. Pozostał tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło dzięki Jego słowu, a do tej kobiety mówili: «Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, usłyszeliśmy bowiem na własne uszy i wiemy, że On prawdziwie jest Zbawicielem świata».
STRUMIENIE WODY ŻYWEJ
W pragnieniu wody, zarówno Izraelici jak i Samarytanka wyrażają nasze pragnienie zbawienia, pragnienie Boga. Woda wypływa ze skały, a jak pisze św. Paweł, skałą tą był Chrystus (1 Kor 10, 4). Woda ta jest symbolem Duch Świętego, którego każdy wierzący w Chrystusa otrzymał na chrzcie świętym.
Ewangelia Jana obfituje w dialogi, a trzy pośród nich zasługują na szczególną uwagę. Nikodem usłyszy, że aby wejść do Bożego Królestwa, musi się narodzić “z wody i z Ducha” (J 3, 5), Samarytanka dowiaduje się, że Bóg pragnie być czczony “w Duchu i prawdzie” (J 4, 23), a wreszcie Żydzi słyszą, że aby mieć życie wieczne trzeba spożywać ciało i pić krew Chrystusa (J 6, 53-54). Chrzest, właściwy kult Boga i Eucharystia stoją w centrum liturgii Kościoła.
Dzisiejszą perykopę o spotkaniu Jezusa z Samarytanką można podzielić na trzy części. W części pierwszej (J 4, 1-15) rozmowa skupia się wokół wody. Spotkanie ma miejsce przy studni, a to rodzi pytanie: czy Jezus szuka oblubienicy? Sługa Abrahama właśnie przy studni znalazł żonę dla Izaaka, piękną Rebekę (Księga Rodzaju (Rdz) 24, 11-16), a Jakub i Mojżesz także przy studni spotkali swoje przyszłe małżonki (Rdz 29, 1-11; Wj 2, 15-21). Jezus mówi, “Daj mi pić” (J 4, 7) i podobnie zwrócił się sługa Abrahama do Rebeki (Rdz 24, 17). Sługa chciał się przekonać, czy Rebeka jest przeznaczoną przez Boga Izaakowi, a Jezus pragnął wiary Samarytanki. Według Dziejów Apostolskich, Samaria była jednym z pierwszych miejsc ewangelizowanych przez uczniów Chrystusa (Dzieje Apostolskie 8, 4-8). I tak oto Oblubieniec spotyka swoją Oblubienicę przy studni.
Część druga (J 4, 16-26) wydobywa na jaw podstawowe prawdy wiary. (1) Bóg nie jest przywiązany do jakiegoś szczególnego miejsca (J 4, 20-24). Samarytanka jest w obecności Tego, który jest kimś większym niż jakakolwiek świątynia (Ewangelia św. Mateusza (Mt) 12, 6), a “cześć w duchu i prawdzie” (J 4, 23) to cześć jaką oddajemy Bogu Ojcu przez Jezusa Chrystusa, który jest prawdą, w Duchu świętym. (2) Zbawienie pochodzi od Żydów (J 4, 22). “Wy czcicie to, czego nie znacie” (J 4, 22). “Znać” odnosi się do więzi intymną, jaka łączy małżonków (Rdz 4, 1), a pośród narodów świata tylko Izrael miał taką wieź z Bogiem (Księga Ozeasza 3, 1). Takie poznanie Jezusa powinno być celem życia każdego Chrześcijanina (List do Filipian 3, 7-11). (3) Jezus jest Mesjaszem (J 4, 25-26). “Ja jestem, mówiący z tobą” (J 4, 26). Zwrot “Ja jestem” przywodzi na myśl święte imię Boga objawione Mojżeszowi (Wj 3, 14). Bóg objawił się Mojżeszowi jako “Ja jestem”, a w Jezusie objawił się nam jako “Ja jestem Zbawicielem” (Mt 1, 21).
Wreszcie cześć trzecia (J 4, 27-42) opowiada o misyjnym sukcesie Samarytanki. Pokarmem Jezusa jest pełnienie woli Ojca (J 4, 34; Hbr 10, 9), a pragnieniem Ojca jest by wszyscy zostali “zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 List do Tymoteusza 2, 4). To właśnie ma dokonało się na oczach uczniów. Samarytanka doprowadza całą wioskę do Chrystusa, a po dwóch dniach spędzonych z Panem, wyznają oni, że Jezus jest Zbawicielem świata (J 4, 42).
To czego pragnęła Samarytanka – wody żywej, symbolu Ducha Świętego – stało się naszym udziałem. Ona nie mogła Go otrzymać, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony (J 7, 39); my możemy, gdyż Chrystus umarł za nas, gdy jeszcze byliśmy grzesznikami (Rz 5, 6-8). Teraz strumienie żywej wody wypływają z naszych serc (J 7, 37-39), Duch Święty rozlewa w naszych sercach Bożą miłość (Rz 5, 5).
